Enterococcus oporny na wankomycynę i gen oporny na leki

Oporność na leki, znana również jako oporność na leki, odnosi się do oporności bakterii na działanie leków przeciwbakteryjnych.Gdy pojawi się oporność na leki, działanie chemioterapii leków zostanie znacznie zmniejszone.Oporność na leki dzieli się na oporność wrodzoną i oporność nabytą.Oporność wewnętrzna jest określana przez geny chromosomalne bakterii, przekazywana z pokolenia na pokolenie i nie ulegnie zmianie.Oporność nabyta wynika z faktu, że bakterie po kontakcie z antybiotykami zmieniają swoje własne szlaki metaboliczne, aby nie zostały zabite przez antybiotyki.

Geny oporności na wankomycynę VanA i VanB charakteryzują się nabytą opornością na leki, wśród których VanA wykazuje wysoki poziom oporności na wankomycynę i teikoplaninę, VanB wykazuje różne poziomy oporności na wankomycynę i jest wrażliwy na teikoplaninę.Wankomycyna jest często stosowana klinicznie w leczeniu zakażeń bakteriami Gram-dodatnimi, ale w związku z pojawieniem się enterokoków opornych na wankomycynę (VRE), zwłaszcza Enterococcus faecalis i Enterococcus faecium, stanowiących ponad 90%, postawiła ona nowe, wielkie wyzwania w leczeniu klinicznym .Obecnie nie ma konkretnego leku przeciwbakteryjnego stosowanego w leczeniu VRE.Co więcej, VRE może również przenosić geny oporności na leki na inne enterokoki lub inne bakterie Gram-dodatnie.